گفتن ار عدالت چه آسان است و عادل بودن چه سخت! همه از عدالت و اجرای آن، اگر من کاره ای بودم می گویم و فراموش می کنیم در ایلام عدالت حلقه مفقوده انسانیت است. هم استانی های ما در قرن دیجیتال، صفحات بدون دکمه، بلوتوث و کارت های اعتباری هنوز آب آشامیدنی ندارند و مسولان ما در سطوح مختلف دم از عدالت می زنند! مدرسه مجلل و با امکانات فرزندان ایلام در بسیاری از روستاها هنوز هم یک کانکس فلزی بدون روح است، در بسیاری از مناطق پرجمعیت استان حتی یک اورژانس نیمه مجهز وجود ندارد و مسولان استان از عدالت حرف می زنند آری مسئولانی که قبل از مسئول شدن دایه دار عدالت و برابری هستند حال فراموش کرده اند که روزگاری آرزو داشتند مدیر شوند، نماینده شوند، مسئول شوند تا عدالت را اجرا کنند...! حال چه بر سرشان آمده است...؟
آیا چسپیدن به یک میز چوبی بدون روح واقعاً به فراموش کردن هم استانیهایی که از رگ و خون تان هستند می ارزد؟
آیا نمی شود یا نمی خواهید "من فردی" را فراموش کنید و و به "مای انسانی" فکر کنید؟
چرا از همان هایی که در موقع انتخابات از شما غافل نشدند و صندلی های نرم بهارستان را میزبان شما کردند غافل شده اید؟
تا کی می خواهید ایلام برای خودش هم غریبه باشد؟
ما می دانیم که می شود و می توانید پس چرا نمی خواهید که بشود و می گوید نمی توانیم؟؟؟؟؟
درد مشترک جدا جدا درمان نمی شود، پس درد مشترکمان را باهم فریاد بزنیم saeedheidari1983@gmail.com
